Dom ten, położony przy rue Saint-Blaise, był miejscem życia rodziny Martinów od 1871 do 1877 roku. W tym miejscu urodziła się św. Teresa (1873), tam też zmarła św. Zelia (1877).
Pierwotnie dom rodziny Guérin, Zélie mieszkała tu jako młoda dziewczyna od 1844 roku aż do ślubu w 1858 roku.
Ten dom jest bijącym sercem sanktuarium. Tutaj możesz dogłębnie odkryć życie i przesłanie świętych Ludwika i Zelii oraz ich rodziny.
Ta kaplica, zainaugurowana w 1928 roku, oferuje dekoracje i meble niosące znaczenie i symbole, które są zaproszeniem do wnętrza, refleksji, medytacji i modlitwy. Ściany pokryte są ex-votos.
W chórze kaplicy dolna część ołtarza przedstawia szopkę, w której św. Teresa ofiaruje różę Dzieciątku Jezus.
U góry rzeźba przedstawia Dzieciątko Jezus trzymające różę w lewej ręce świętej Teresy, która prawą ręką rozkłada ją na ziemi. Dzieciątko Jezus stoi w pobliżu krzyża, znaku zbawienia. Zasłona Najświętszego Oblicza przypomina nam mękę Chrystusa i imię Teresy: Teresy od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza.
Po prawej stronie ołtarza umieszczony jest na szklanej płycie relikwiarz świętych Ludwika i Zelii oraz ich córki św. Teresy. Zawierają je trzy rurki z brązu i złota: wyrzeźbiona koronka dla św. Zelii, przypominająca jej pracę jako koronkarka, koła zębate i wskazówki zegara dla Ludwika, a pośrodku róża przykrywa tę, w której znajdują się relikwie św. Teresy.
Po prawej ścianie bocznej otwiera się komora tubylcza. Drzwi nabierają symbolu przejścia w inną przestrzeń. Odsunięta od okien ościeżnica przepuszcza wzrok, dzięki czemu wnętrze sypialni jest dostępne. Na brązie tekst konfrontuje się z tajemnicą życia i śmierci: „Tutaj życie i śmierć stykają się ze sobą. Rodzina Martinów nauczyła się kochać siebie nawzajem i zawierzać Opatrzności”.
Trzy stopnie, ze słowami Bóg pierwszy służył – Miłość i zaufanie – Sprawiedliwość i miłosierdzie zapraszają cię do wzniesienia się ku niebu. Te słowa są tłumaczeniem orientacji życiowej świętych Ludwika i Zélie Martin.
Jest to serce życia duchowego i sakramentalnego rodziny Martinów: święci Ludwik i Zelia pobrali się tam o północy 13 lipca 1858 r., a św. Teresa została ochrzczona 00 stycznia 00 r. Jest to kościół parafialny rodziny gdzie otrzymali wiele łask.
Po beatyfikacji świętych małżonków, w grudniu 2009 roku papież Benedykt XVI podniósł ten kościół do rangi bazyliki mniejszej.
Budowla, której budowę rozpoczęto w 1470 r., posiada wspaniały portyk przedstawiający scenę Przemienienia Pańskiego, ołtarz główny z XVIII w. oraz Matkę Boską Wniebowziętą z 1798 r.
Miejsce źródłowe świętej pary. To właśnie tam, kiedy przypadkowo wpadła na Louisa, Zélie usłyszała wewnętrzny głos mówiący do niej: „To jest ten, który dla ciebie przygotowałam. Trzy miesiące później Louis i Zélie pobierają się.
Kiedy Louis nabył tę małą wieżę nad brzegiem Sarthe w 1857 roku, miała ona stanowić miejsce medytacji, w którym mógł oddawać się swojemu ulubionemu hobby: wędkarstwu. Po jego ślubie z Zélie, małżonkowie przyjadą z dziećmi, aby spędzić tam spokojne godziny.
Zakupiony przez Louisa Martina w kwietniu 1857 r. Pawilon był dla niego miejscem, do którego lubił chodzić. Ta mała sześciokątna wieża na rogu ogrodu ma parter i dwa piętra, do których prowadzą zewnętrzne kamienne schody, do pierwszego, a następnie do wnętrza drugiego.
Ludwik zainstalował przede wszystkim w pawilonie figurę Matki Boskiej podarowaną mu przez pannę Félicité Baudouin, pobożną kobietę z Alencon, bardzo zaangażowaną w prace społeczne. Kopia Bouchardon, w Saint-Sulpice w Paryżu (oryginał ze srebra, odlany podczas Rewolucji, ta Dziewica przedstawia Niepokalaną, z otwartymi rękami, jakby chciała rozsiewać swoje łaski).
Jak później w Belvédère des Buissonnets w Lisieux, Louis uczynił Pavillon miejscem swoich czytań. Notatki prowadzone za jego życia pozwalają odkryć jego gusta. Syn swoich czasów, lubił, między innymi, żywić się Lamartine czy Châteaubriant (których wszystkie dzieła kupił 21 października 1846 r. „w cenie 25 f. 10 tomów ».)
Budynek ten służył zarówno jako profesjonalne pomieszczenie dla zegarmistrzostwa Louisa („Au Remontoir”) i warsztatu koronkarskiego Zélie, jak i jako mieszkanie rodzinne dla Martinów w latach 1858–1871. Louis witał swoich rodziców i siostrzeńca Adolphe Leriche, sierotę.
W 1871 roku rodzina Martinów przeniosła się na rue Saint-Blaise, a Louis sprzedał swoje zegarmistrzostwo Adolphe'owi, aby poświęcić się wspieraniu koronkarskiego biznesu swojej żony.
To właśnie w tym kościele w Alencon ochrzczono pierwszych ośmioro dzieci Ludwika i Zelii. Przed przeprowadzką do dzielnicy Notre-Dame kościół ten był kościołem parafialnym Martinów od 1858 do 1871 roku. Chociaż kościół został później przebudowany, w obecnym budynku zachowała się chrzcielnica, na której Marie, Pauline i ich bracia i siostry, z wyjątkiem Teresy.
Ze względu na trudności z karmieniem piersią, na jakie napotykała św. Zelia, od marca 1873 r. do kwietnia 1874 r. Teresę powierzono pielęgniarce Rose Taillé. życie uratował dzięki mleku swojej pielęgniarki i odzyskał siły na wsi, aż do całkowitego wyleczenia.
